Het ligt voor de hand dat politieke kwesties niet op een levensbeschouwelijke blog moeten worden beslecht. De tekst grijpt vooral de kans om fris en nieuw de toekomst te overdenken met oog op een warme samenleving met plaats voor iedereen.
De hoogste motivatie om te gaan stemmen, volgt uit het sterke vertrouwen dat jouw favoriete partij kans maakt om te winnen en bijgevolg een verschil kan maken in de samenleving. Zo stap je met goede moed het stemhokje in, om enkele uren later voor de beeldbuis de winst in ontvangst te nemen.
Een lichte motivatie om te gaan stemmen, volgt uit de hoop dat jouw stem de nodige kritieke massa verzekert om het kantelen naar een slechtere samenleving te verhinderen.
De laagste motivatie om te gaan stemmen, volgt uit het inzicht dat de stem die je wil uitbrengen geen impact zal hebben.
Maar is het ook mogelijk om op nobele wijze niet te gaan stemmen?
Wat als de overtuiging rijpt dat de problemen die voorliggen niet met politieke programma's kunnen worden opgelost en dat de problematiek dus dieper ligt?
Wat als blijkt dat vandaag elke linkse stem meteen een rechtse stem uitlokt en dus bijdraagt tot meer polarisatie en destabilisatie?
Wat als je inziet dat zowel linkse politici als rechtse politici niet puur ideologisch actie voeren, maar in wezen kicken op het goede gevoel dat zij de indruk wekken de wereld te verbeteren. En dat hun ware motivatie aldus bestaat uit geldingsdrang. Zij verbeteren niet de wereld maar wekken graag de illusie dat dit zo is. Kijk met dit inzicht eens opnieuw naar de politieke actoren en geef me gelijk.
Hoe kleiner het aantal helden, hoe groter de druk op het politieke apparaat dat inmiddels al flink heeft aangetoond dat het niet in staat is om te verbinden of te genezen. Zolang we te doen hebben met self-help politici en niet met zelf-gevende helden, zitten we in de rats.
Daarom denk ik dat je pas op nobele wijze wegblijft uit het stemhokje, als je ten diepste uitkijkt naar meer heldhaftigheid en bereid bent daarin een rol op te nemen. En dat is zeker geen politieke rol.
Zo komen we verdraaid toch weer uit bij de vele levensbeschouwelijke gemeenschappen waarvan we gisteren nog dachten dat hun rol was uitgespeeld. Maar ook hier vraagt het heel wat verbeeldingskracht om enige uitkomst te verwachten, want ook deze gemeenschappen zijn soms erg hol, en getekend door polarisering en verzwakking.
Zitten onze helden dan in het politieke centrum? Neen, want het status quo is niets minder dan verzaken aan de diepteopdracht die ons voorligt. De broodnodige helden in dit polemische verhaal moeten haast mensen zijn - holistisch bioloog Jeremy Griffith comes to mind - die op een vernuftige levensbeschouwelijke manier in staat zijn om de polen te verzoenen, aan de hand van een helder inzicht en een briljant plan dat zoveel enthousiasme losweekt dat het individuen uitdaagt om anders en heldhaftig altruïstisch te gaan leven.
Enkel wanneer je niet meer gemotiveerd wordt door een rechtse of linkse invulling van 'kijk-wat-ik-kan' en 'how-can-I-make-this-about-me', komt de energie vrij om jezelf gratuit in te zetten ten voordele van het geheel. Enkel als deze groep mensen zich uitbreidt met daarin steeds meer impactvolle mensen - mensen die bijvoorbeeld plots ophouden een vervuilende multinational te runnen of de consument een rad voor de ogen te draaien - is er hoop voor deze planeet.
Nog snel even terug naar het oorspronkelijke thema: Ga gerust stemmen als je de motivatie voelt. Of, informeer je goed in de hoop die motivatie te vinden. Maar al wie met de zwakste motivatie toch gaat stemmen, geeft hiermee het tegengestelde signaal dat we nog steeds geloven dat de politiek de wereldproblemen zal oplossen.
Niet een doeltreffend mobiliteitsplan is de ware prioriteit, maar wel een hartverwarmend nobiliteitsplan. Met een n, dus.
Comments