Wat is de belangrijkste taak van de mens?

Wist je dat bij vele ‘primitieve’ volkeren zoals de Bosjesmannen, kinderen zelden wenen en nooit gestraft worden? Ze worden als baby of kind voortdurend door de moeder bij zich gedragen en kunnen zogen telkens wanneer het kind erom vraagt. Hebben zij de sleutel in handen voor het geluk van een natuurlijke en mooie samenleving?

Wanneer we zuiver biologisch naar man en vrouw kijken, zijn de verschillen evident. In een natuurlijke situatie zou het als volgt kunnen lopen: Een man en een vrouw leren elkaar kennen; hun verlangen om zich onvoorwaardelijk aan de ander te geven - hun liefde dus - groeit. Deze liefde groeit verder door tot op het punt waar ze concreet uitmondt in de conceptie: een kind begint te groeien als wonderlijk gevolg van deze liefdesgemeenschap. Dit is het resultaat wanneer een man en een vrouw vanuit hun verschillend-zijn elkaar beminnen. De man kan je beschouwen als de hoofdrolspeler. Hij geeft zich aan de vrouw en de vrouw, zij ontvangt de man. Door deze uitwisseling ontstaat er nieuw leven. Door deze keuze (of het risico) om hun liefde concreet uit te drukken, staan de beide partners voor de verantwoordelijkheid om voor dit nieuwe leven - dat ongevraagd het levenslicht ziet - op de best mogelijk manier te zorgen.

De ontvangende rol van de vrouw verschuift naar de hoofdrol!

Vanaf dat moment verschuift de ontvangende rol van de vrouw naar de hoofdrol. Misschien beschermt de man zijn vrouw wel, maar de vrouw schenkt haar eigen lichaam aan het leven dat zij in zich draagt. Wanneer het kind geboren wordt, is het wederom de vrouw die het zware werk levert. Ook na de geboorte is het de moeder; is het de vrouw, die haar kind voedt met melk uit haar eigen lijf. Maar naast voedsel voorziet ze ook in overvloedige, onvoorwaardelijke liefde voor dit wonderlijk resultaat van hun wederzijdse liefde. Zo voorziet ze het kind van een veilige omgeving. Het is de moeder die alles voor het kind voorziet. Het is, ontegensprekelijk, haar schoonste taak: het kind binnenloodsen in een pure en veilige liefdeservaring. Dat is ook wat het kind onbewust 'verwacht' bij de geboorte, of zelfs vanaf de conceptie: namelijk, de liefde die het kind plots ten deel is gevallen, concreet te voelen en later weer door te geven.

Wanneer een koppel dus beslist om een kind te krijgen, dan houdt dit in feite de verantwoordelijkheid in om bijna alles opzij te zetten om dit nieuwe leven te geven wat het 'verwacht'. Het is de taak van de vrouw om te zorgen voor de beste omstandigheden voor haar kind; om er altijd te zijn voor het kind.

De vrouw werd door de natuur bekleedt met het voorrecht om de intieme band met haar kind op te bouwen.

Merk op hoe waardig de taak van de vrouw wel is. De vrouw werd door de natuur bekleedt met het voorrecht om de intieme band met haar kind op te bouwen door in haar lichaam de zwangerschap te beleven; om doorheen de pijn van de geboorte een onverbreekbare emotionele band met dit kind in te zetten; om door middel van de borstvoeding te worden ervaren als de bron van overvloed voor het kind; en zo het kind een onuitwisbare vertrekbasis te schenken in de ontwikkeling van haar of zijn karakter en eigenheid. Hier kunnen we spreken van de paradijselijke band tussen moeder en kind.

Kunnen we hier nog inkomen? Of wordt het moederschap als een minderwaardige verplichting gezien of als een afgenomen kans om onze persoonlijke carrière uit te bouwen? Vele jonge moeders kiezen er inderdaad voor om dit als een ondankbare opdracht te zien waar ze nadeel van ondervinden. Maar hoe ver zijn we dan wel afgedwaald van onze perfecte natuur? Is het onze eigen carrière die vervulling in ons leven geeft? En hoe past het kind daar dan in? Als iets of iemand om mee te pronken in je omgeving, maar eigenlijk als een last in de eigen ontwikkeling? Neen, toch. Laten we het herwaarderen. Het opmerkelijke voorrecht van de moeder mag opnieuw mooi in de verf worden gezet. Het menselijke moederschap is het mooiste geschenk van de evolutie en de natuur dat er bestaat. We missen het punt als we dit herleiden tot een bijkomstigheid.

Hoe ver zijn we dan wel afgedwaald van onze perfecte natuur?

Maar ook een man die een kind verwekt bij zijn geliefde partner heeft een rol op zich genomen. In de eerste zes to zeven jaren van het leven van het kind zal de moeder de grootste rol op zich nemen. In die tijd zorgt de vader achter de schermen voor de nodige omkadering opdat de moeder zich aan haar kind kan wijden. In de volgende periode verschijnt dan weer de vaderlijke liefde ten tonele.

Hoe nodig is het om het kind voldoende erkenning en zekerheid te geven zodat het zich kan ontwikkelen tot een mens die op zichzelf kan staan, met een eigen mening en met voldoende weerbaarheid? Dit is het aandeel van de liefhebbende vader die klaarstaat met raad en daad om het kind zicht te bieden op wat er in het leven gebeurt. Uit deze mannelijke taak valt zoveel eer en voldoening te putten. De vader zorgt hier - samen met de moeder - voor een sterke toekomst in de ontwikkeling van een nieuwe generatie die vervolgens kan zorgen voor een betere wereld.

Zie wat een schitterende kansen ons geboden worden.

Hoe droevig als we deze kansen niet zien en niet grijpen om voor onszelf, en vooral voor onze kinderen, een wereld te doen ontstaan vanuit die natuurlijke onvoorwaardelijke liefde.

Een wereld waar het 'geven' de grootste vreugde betekent. De vreugde om te beseffen dat onze inzet een meerwaarde is voor onze prachtige planeet in volle groei naar een nieuwe liefdevolle samenleving.