Als het leven gewoon verliep als een ontspannen wandeling in een zonnig paradijs waar de vruchten vrijelijk van de bomen te plukken waren om onze honger te stillen en we zomaar konden drinken uit de zuivere rivier die vloeit voor ieder die dorst heeft, dan zouden wij helemaal niet mediteren. Want dan hadden we wel wat anders te doen. Namelijk, gewoon genieten van het leven met de ogen geopend en in volle beweging.
Het doet me denken aan dat gesprek tussen twee dames. Zegt de ene tegen de andere:
Ik wil mijn leven anders aanpakken. Ik ga mediteren! Goed idee, zegt de andere. Veel beter dan zo stil zitten en niks doen.
De meest valabele reden om te mediteren is inderdaad om het leven om te gooien, om onszelf (terug) op de rails te krijgen. Het is nu eenmaal zo dat we met regelmaat de zachte warmte van de zon niet voelen en dat de dreiging van een aankomende storm ons humeur bepaalt.
Ontzetting
Diep in onszelf zit een ongemak; een malaise. Diep van binnen zijn wij ontzet. We zijn van de kaart en we weten niet waarom. Verbijsterd; het spoor kwijt; soms verschrikt en zelfs verstoord. Er zit in ons een soort stoorzender waardoor we het signaal of de uitzending met de juiste informatie over onszelf en de ander niet goed ontvangen. En het lijkt wel of de hele maatschappij in een globale ontzetting is verzeild geraakt.
De mens - creatief als die is - laat dit niet zomaar gebeuren. Als we die ontzetting dan al voelen, dan kunnen we die nog altijd negeren; weg duwen of camoufleren. Daar zijn we heel behendig in geworden. Maar ook dit kent een grens. De snelle toename van psychose (zielsziekte) op onze planeet geeft aan dat we mogelijk die grens voorbij zijn.
Om onszelf snel wat beter te voelen, meten wij ons een houding aan. We gaan voor gemaakt gedrag dat de ontzetting moet camoufleren.
Gedrag
Om aan te tonen dat we iets waard zijn, gaan wij onszelf egocentrisch gedragen. Om te vermijden dat we uitkomen bij de innerlijke ontzetting, beslissen we om aan de oppervlakte te blijven, met lichtzinnig tijdverdrijf en het verzamelen van bezit. Om te doen uitschijnen dat we de wereld nog aankunnen, kiezen we voor een pretentieuze, over-zelfzekere houding. En wanneer deze kunstgrepen niets uithalen, worden we kwaad.
Eigenlijk zijn dit begrijpelijke pogingen om de ontzetting weg te duwen. Maar ten diepste weet je wel: dat ben jij niet. Dat is camouflage-gedrag.
En dat gedrag heeft een aantal uitingsvormen. Allemaal kenmerken die ons bijzonder storen in de ander, terwijl we die zelf ook etaleren:
Opscheppend; hoogmoedig; uit de hoogte; arrogant; snobistisch; zelfgenoegzaam; zelfingenomen; en ja, bekakt!
Aan de slag
Wie daar echt van af wil, moet iets ondernemen. Maar vooraleer je start, moet je eerst beseffen dat er onder het camouflage-gedrag, die ontzetting of malaise zit. Maar onder die ontzetting, nog dieper, zit je mooie, goede en coöperatieve liefdevolle ziel. Je moet in feite niet één laag naar binnen, maar twee lagen.
We hoeven de ontzetting niet langer te camoufleren, maar we hoeven ze ook niet te negeren. Stel ze vast en graaf er als het ware doorheen door nog dieper af te halen; daar waar we onze zuivere ziel, of ons oorspronkelijke kind, aantreffen. Dat is de mooiste en de meest valabele reden om te mediteren.
Een goede meditatie tracht snel af te dalen naar de ziel om daar een tijdje te vertoeven. Om een tijdje van onder de invloed van ons ontzet denken uit te komen. Want naarmate je meer thuiskomt bij je oorspronkelijke ziel, hoe meer je denken zich leert afstemmen op je diepste zelf. Al wie het denken vernieuwt, kan komen tot ander gedrag.
Meditatie is, in feite, de ziel opnieuw laten bovendrijven.
Dit is meteen de ware reden voor het beoefenen van meditatie en maakt het tot een noodzakelijke opdracht voor de mens die niet langer wil leven in opgeblazen, zelfzuchtige oppervlakkigheid. Wie wil vooruit wil, neemt de maskers af.
Comments